Iets anders dan gepland..

Wat hebben we nu al ongelooflijk veel geleerd. Natuurlijk hadden we er van tevoren al rekening mee gehouden dat Afrikanen een heel andere cultuur zouden hebben dan ‘wij’ Europeanen, maar toch hebben we nog een heel aantal dingen over het hoofd gezien. Van fouten maken leer je, zeggen ze wel eens. Dat hebben wij bij deze dan inderdaad ook wel gedaan.
Maar goed, laten we vooral heel positief beginnen. Gisteren (maandag 21 oktober) was het dan eindelijk zover. We waren ruim van tevoren aanwezig op het vliegveld met de intentie om rond 12 uur te vertrekken. Overigens hadden we dat fout omdat het vliegtuig een uur vertraging had, maar dat mag de pret natuurlijk niet drukken.
In het vliegtuig kwam ik naast een man te zitten die overal in de wereld al minimaal één keer geweest is. Hij vertelde me dat Zanzibar lang niet zo arm was als dat wij verwachtte. Op alle mogelijke manieren proberen ze gebruik te maken van de ‘westerlingen’. Grappig want naar dit advies hebben we niet geluisterd wat ons later ‘duur’ kwam te staan.
De volgende vlucht van Istanbul naar Dar el Salaam leek een eeuwigheid te duren. Slapen werd het niet voor mij omdat ik daar nu eenmaal niet een geboren ster in ben, maar met het vooruitzicht dat we over een paar uur in Zanzibar zouden zitten kwam ik de vliegreis uiteindelijk wel door. Aangekomen in Dar el Salaam mochten we ons melden bij de Douane. Natuurlijk waren we druk op zoek naar een WIFI hotspot die ons in contact kon brengen met ‘de bewoonde wereld’ maar dit helaas tevergeefs. Eigenlijk kwamen we er op het vliegveld in Dar el Salaam pas achter dat we ons iets beter hadden moeten voorbereiden. Er werd namelijk van ons gevraagd om ons adres door te geven waar we deze 5,5 week zouden blijven, maar die hadden we eigenlijk niet eens. Na wat ‘vakkundig’ Engels konden we echter toch doorlopen en kwamen we zo aan op de plaats waar een taxi ons naar het hotel zou moeten brengen. Het was ondertussen half 3 ’s nachts. Onze koffer hadden we teruggevonden, waar we ons daar toch enige zorgen over maakte. Ook buiten was nergens een WIFI hotspot te vinden, waardoor we nog steeds waren buitengesloten met de bewoonde wereld.

Al snel kwamen we een taxicompagnie tegen die ons naar de boot brengen kon. Onze boot zou vertrekken om 7 uur ’s ochtend dus we hadden in principe genoeg tijd. Toch bleek dat uiteindelijk tegen te vallen. Ik kan je vertellen, in Tanzania heeft met alle tijd van de wereld. Daar kunnen we als westerlingen een hoop van leren. In plaats van ons een taxi aan te bieden kwamen om den beurt verschillende mannen een praatje met ons maken. Op de vraag wie ons naar de boot kon brengen werd echter niet geantwoord. Waarom zouden ze? Haasten is nergens goed voor. Het enige wat elke Tanzaniaan aan ons vertelde was dat in Tanzania ‘Piece’ heerst. Wat voor geloof of baan je hebt, iedereen wordt geaccepteerd zoals hij/zij is en men deelt alles met elkaar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik bewondering voor die mensen heb gekregen. Uiteindelijk zijn we toch via een omweg naar de boot gebracht. Onderweg liet de taxichauffeur ons van alles zien en ondanks dat het donker was konden we merken dat het een prachtig land is. Mensen die ’s ochtend om 5 uur opstaan om aan het werk te gaan. De één met een mand op haar hoofd, de ander met een paar vloerkleden. Onze taxichauffeur stond overal even stil en legde het in tamelijk goed Engels allemaal haarfijn uit. Nadat we hem een fooi hadden gegeven werden we afgezet bij de boot waar de volgende barrière op ons wachtte. We moesten namelijk inchecken.
Al snel nadat we waren ingecheckt kwam er een jongen naar ons toelopen die ons wel even zou helpen met alles. Hij kwam zelfs onze koffers dragen en regelde een Vipplaats voor ons op de boot. Dit stelde we heel erg op prijs totdat hij ons vertelde dat hij 20$ wilde. Nadat we ons erover hadden verbaast dat we erin waren getrapt trokken we de conclusie dat we voortaan zelf alles wel zouden regelen. Dat is immers beter voor je Engels én je Portemonnee.
De boottocht was heerlijk. De wind wapperde door onze haren en de 2 uur die ervoor geplant stond was eigenlijk zo voorbij. Maar toen..
In Zanzibar aangekomen moesten we weer het één en ander aan formuleren invielen. We waren dit gewend en hadden eigenlijk al wel verwacht dat we binnen 2 minuten buiten zouden staan. Niet dus.. De immigratiedouane riep ons naar binnen. Dat wil zeggen Johan en ik. Romy was immers een meisje dus die kon beter maar op de spullen passen. Al snel bleek dat hij zich afvroeg wat we eigenlijk in Zanzibar kwamen doen. Ons antwoord hoefden wij niet voor te bereiden: ‘vrijwilligerswerk natuurlijk’. Onze contactpersoon kon er maar beter even bij komen omdat meneer van de immigratie er nog steeds niets van snapte. Echter, toen bleek dat onze contactpersoon niet op het vliegveld was. Lastig, want zonder hem weten we én het adres niet en meneer van de immigratie zou ons sowieso toch al niet binnen laten. Toen we er achter kwamen dat we van onze contactpersoon eigenlijk alleen zijn naam hadden en verder geen telefoonnummer o.i.d. zag ik het even niet meer zitten. Hoe nu verder? Echter, de man van de immigratie kwam met een geweldige oplossing. Hij begon met mij een gesprek over voetbal en hoe geweldig hij Nederland wel niet vond. Super natuurlijk, maar hier schoten we natuurlijk niets mee op. We konden nog steeds Zanzibar niet binnen gaan en zonder adres kom je ook niet heel ver.
Opeens bleek dat we in Zanzibar eindelijk WIFI hadden. Nu konden we niet alleen weer met Nederland ‘contacten’ maar we konden ook het telefoonnummer van onze contactpersoon vinden. Die vonden we overigens nog ook en ik belde meneer op. De eerste vraag die die stelde toen hij opnam was hoe het met me ging. Tja.. wat moest ik daar nou eens op gaan zeggen. Toen ik vertelde dat we al een uur bij de douane zaten en niet verder konden zei hij een heel simpel zinnetje. 5 woorden om precies te zijn. ‘zijn jullie er al dan’? Hij zou er zo snel mogelijk aan komen. Na een half uur stuurde hij een sms’je dat hij iemand anders had gestuurd omdat hij zelf te druk was. Nadat die ‘iemand anders’ zich bij het immigratiekantoor hadden gemeld en in ongeveer een half uitlegde wat we wel en niet gingen doen mochten we dan toch echt eindelijk naar onze verblijfplaats toe.
Kortom, een iets andere reis dan we ons hadden voorgesteld, maar zo maak je nog eens wat mee. Inmiddels lig ik op een bed onder het genot van 35 graden met een airco die kapot is mijn blog te schrijven. Moe, dat ben ik zeker, maar dit gaat een onvergetelijke vakantie worden!