Gemengde gevoelens

Zoals sommige van jullie weten zijn we afgelopen week afgereisd naar Tanzania om o.a. te genieten van een aantal nationale parken.
Voordat ik hier echter over ga schrijven wil ik in mijn blog eerst bij iets anders stil staan.

Iedereen die in Afrika komt wordt geconfronteerd met het feit dat ‘wij westerlingen’ veel rijker zijn dan de gemiddelde Afrikaan. Vaak wordt hier ook over verteld als men weer terug is in het eigen land. Ook ik ben hier verschillende malen mee geconfronteerd.
Eén gebeurtenis wil ik eruit pakken om zo aan te geven hoe anders het kan zijn dan in Nederland.
Terwijl we terugkomen van het laatste nationale park bedenk ik me hoe ik genoten heb van de 3 dagen die we op safari geweest waren. Ongelooflijk om te zien hoe de natuur haar ding doet en hoe alles zichzelf aanstuurt. Leeuwen die genieten van hun plekje in de schaduw, hyena’s die wachten tot een dier zwak genoeg is om het vervolgens als maaltijd te gebruiken, gieren die profiteren van andere roofdieren, zebra’s die in vrede met giraffen en olifanten genieten van het eten wat de natuur te bieden heeft, kortom een geweldige ervaring.

Terwijl ik hierover nadenk passeren we een klein dorpje, typisch Afrikaans eigenlijk. Huisjes van hout en riet, mensen die proberen hun eigen gemaakte spullen op straat te verkopen en mensen die eigenlijk zitten te wachten tot ook deze dag weer voorbij is. Terwijl ik dit zo aanschouw moet ik plotseling denken dat dit eigenlijk helemaal niet zo gewoon is. Omdat ik al bijna 5 weken in Afrika ben is het voor mij eigenlijk heel normaal geworden, maar zo normaal is het helemaal niet. Ik, die loop te genieten van het leven in Afrika terwijl ik een portemonnee met geld bij me heb. Een mobiel waar de meeste Afrikanen nog nooit van gehoord hebben, laat staan gezien hebben. Een korte broek die voor de meeste Afrikanen onbetaalbaar is. Schoenen, ja, ook al lijkt dat normaal, zo normaal is het helemaal niet dat je schoenen draagt in Afrika. Kortom, ik als rijke westerling.

Terwijl ik hier kort bij stil sta en mijn gedachten probeer te verdringen door het luisteren naar muziek stopt onze gids langs de kant van de straat.
Terwijl ik langzaam mijn hoofd naar het raam wend zie ik een jochie staan van een jaar of 4. Zijn handjes trillen en hij lijkt duidelijk te willen maken of wij alsjeblieft iets te eten voor hem hebben. Zijn oogjes zijn vochtig en zijn kleren zijn vies. Nou ja, kleren..
Onze gids haalt een fles water tevoorschijn en geeft deze aan het jochie. Zijn oogjes beginnen langzaam te stralen. Dit duurt echter maar kort. Langzaam wenden zijn oogjes naar ons. Weer kijkt hij hoopvol of wij alsjeblieft iets voor hem hebben. Hier hoeven wij niet lang over na te denken. Gelukkig hadden we nog wat koekjes en chips en al snel heeft het jochie dit eten in zijn handen.
Hij lijkt iets van dankjewel te mompelen, een glimlach verschijnt op zijn mond en vlug rent hij weg richting een veilige plek om het zo snel mogelijk op te eten.

Een paar seconden later vertrekt onze auto weer en voordat ik het weet rijden we weer. We weten eigenlijk niet goed wat we zeggen moeten. Al snel doe ik mijn koptelefoon weer op om me op deze manier even af te sluiten van de buitenwereld. Ongelooflijk dat wij als westerlingen het zo goed voor elkaar hebben. Dit jochie moest vechten om in leven te blijven terwijl wij in Nederland meer een knipje met onze vingers hoeven te doen en er staat eten voor onze neus. Nu pas begin ik te beseffen dat het eigenlijk helemaal niet normaal is dat wij het zo goed hebben in Nederland. Daar mogen we dankbaar voor zijn.

Natuurlijk heb ik een geweldige week gehad in Arusha en ik heb genoten van de safari die we gedaan hebben. Maar toch sluit ik deze week af met een dubbel gevoel.